راضی

باران تمام روزها ، بارید و کم نشد غم

افزود یاد او را ، اما برفته او هم

اما برفته از جان ، هم نام و هم نشانش

ای کاشکی نبودی ، بر خاطرم خیالش

پرگاری شده ام این روزها
مدام دور خودم می چرخم
غافل از اینکه هر بار که می گردم
خط سیاه حاشیه ام
ضخیم تر می شود.

از تو چی موند به یادگار؟!
برای این دل غمین
یه عالمه غصه و غم،
چندتا موی سفید؛همین؟!
تو میگی من خوبم ولی،
اصلا منو دوست نداری
چیکار دیگه موند نکنم؟
که باورت شه،جونمی
میرم،برو،خوش باش؛بدون
که بی تو زهر زندگی
کاشکی فقط یه بار شده
می گفتی که دوسم داری!

تمام لحظه های سال

در انتظار بازگشت

و تو نیامدی هنوز

و من تباه می شوم

      ***

و من تباه می شوم

و غرق آه می شوم

و تو کجای جاده ای

که من نگاه می شوم

یک لحظه بد به سر کن

آرام باش و با من

اندیشه ی سحر کن

گیرم تو خوب عالم!

وز عالمت مرا کم

حالا بگو تو ای دوست

از عالمت چه مانده؟!!!

یا لختی از ترنم ناواژه ها بگو

ناواژه هایی که من امروز مملو از

گفتن به تو بودم و افسوس

درکش کمی برای تو آزرده گر نمود!

حرفی دگر میان تو و نگاه
هرقدر فکر میکنم
باقی نمانده است
حرفی میان تو و نگاه
دیگر نمانده است

گفتی که انگاره ی بی من
شفاف تر از من است
زلال بمان
که من آلوده ی دردم